UFABETWIN ในยุคที่ผู้คนเปลี่ยนงานอย่างง่ายดายและบ่อยครั้ง จนคำว่า “จอบ ฮอปเปอร์” กลายเป็นคำที่ได้ยินอยู่เรื่อย ๆ
UFABETWIN คงไม่แปลกนักที่หลายคนจะมองว่า การทำงานอยู่ ณ ที่ทำงานเดิม ตำแหน่งเดิมนับสิบปีเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด แต่สำหรับ วิน สกัลลี่ การทำงานเดิมของเขาไม่ใช่แค่ 10 หรือ 20 ปี แต่เป็นระยะเวลาถึง 67 ปี ที่สำคัญ นี่คืองานแรก งานเดียว และงานสุดท้ายของเขาด้วย
เหตุใด วิน สกัลลี่ ถึงสามารถทำหน้าที่ “ผู้บรรยายเกมเบสบอลของทีมดอดเจอร์ส” ได้ยาวนานขนาดนั้น เริ่มต้นจากความรัก มีคำกล่าวที่ว่า “ถ้าหากเราทำงานที่เรารัก เราจะรู้สึกเหมือนไม่ได้ทำงานตลอดชีวิต” ซึ่งในกรณีของ วิน สกัลลี่ ถือได้ว่าใช้คำนิยามนั้นได้อย่างเต็มภาคภูมิ
เพราะ “ผู้บรรยายกีฬา” คืองานที่สกัลลี่ใฝ่ฝัน และสิ่งนั้นถูกบันทึกไว้ในเรียงความส่งอาจารย์ตั้งแต่ตอนที่เขาอายุ 8 ขวบ สมัยเรียนเพียงเกรด 3 (ประถมศึกษาปีที่ 3 หากเทียบกับไทย) เลยทีเดียว
“เท่าที่ผมจำความได้นะ สมัยเด็ก ๆ ที่บ้านเรามีวิทยุเก่า ๆ อยู่เครื่องนึง และสิ่งเดียวที่เหมือนจะออกอากาศบนวิทยุสมัยนั้นคือการบรรยายการแข่งขันอเมริกันฟุตบอลระดับมหาวิทยาลัย” เจ้าตัวเล่าถึงเรื่องราวสมัยเด็ก
“ตอนนั้นสิ่งที่ผมชอบทำคือคลานไปนอนใต้แท่นวางวิทยุ เอาหมอนไปหนุนนอนเลย บางวันอาจมีของกินอย่างแครกเกอร์กับนมด้วย แล้วก็นั่งฟังบรรยายเกมทั้งวัน แม้จะเป็นเกมที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเด็กจากย่านวอชิงตันไฮท์ส รัฐนิวยอร์ก อย่างผมก็ตาม แต่ผมก็ยังฟัง ทีนี้ด้วยความที่ผมมุดไปนอนใต้วิทยุ หัวของผมเลยอยู่ใต้ลำโพงพอดี เสียงผู้ชมในสนามนี่คุณเอ๊ย เซ็งแซ่เหมือนน้ำจากหัวฝักบัว มันทำผมขนลุกเลยล่ะ”
อย่างไรก็ตาม ณ ช่วงเวลาเดียวกันสกัลลี่ก็โอบรับกีฬาอีกชนิดเข้าสู่หัวใจ นั่นคือ เบสบอล โดยจุดเริ่มต้นคือศึก เวิลด์ซีรีส์ เกมชิงแชมป์ประจำฤดูกาล ระหว่าง นิวยอร์ก แยงกีส์ กับ นิวยอร์ก ไจแอนท์ส (ซานฟรานซิสโก ไจแอนท์ส ปัจจุบัน)
แม้เป็นศึกของสองทีมจากเมืองเดียวกัน แต่ความเห็นใจในความพ่ายแพ้ของ นิวยอร์ก ไจแอนท์ส ทำให้สกัลลี่สมัครใจเชียร์ทีมนี้ ยิ่งบวกกับการที่ โปโล กราวด์ส รังเหย้า ณ เวลานั้นของไจแอนท์สอยู่ในย่าน วอชิงตัน ไฮท์ส แถมยังเป็นสมาชิกของสมาคมกีฬาตำรวจนิวยอร์กและองค์กรเยาวชนคาทอลิก ก็ยิ่งอำนวยความสะดวกให้สกัลลี่ได้เข้าชมเกมของไจแอนท์สแบบฟรี ๆ จนเขาถึงกับยอมรับเองว่า “เป็นแฟนไจแอนท์สตัวยง”
ด้วยความรักในกีฬาเบสบอลและความฝันที่อยากเป็นผู้บรรยายกีฬา ที่สุดแล้วฝันของเขาก็กลายเป็นความจริง
แม้จะไม่ใช่กับทีมรักในวัยเด็กก็ตามพี่เลี้ยงจอมโหด หลังเข้ารับราชการทหารในกองทัพเรือสหรัฐอเมริกา 2 ปี วิน สกัลลี่ เริ่มต้นตามรอยความฝันของเขาด้วยการเข้าเรียนในคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยฟอร์ดแฮม พร้อมกับเป็นนักกีฬาเบสบอลของมหาวิทยาลัยไปด้วย
เมื่อสำเร็จการศึกษา เจ้าตัวก็เหมือนกับเด็กจบใหม่ที่ต้องร่อนจดหมายสมัครงานไปตามที่ต่าง ๆ พร้อมแนบผลงานการพากย์การแข่งขันให้กับทีมกีฬาของมหาวิทยาลัยไปด้วย ทว่าจากกว่า 150 สถานีวิทยุในแถบชายฝั่งตะวันออกของประเทศ กลับมีเพียงแค่เจ้าเดียวเท่านั้นที่เรียกเขาไปสัมภาษณ์ นั่นคือ CBS Radio ที่มี เรด บาร์เบอร์ เป็นผู้อำนวยการฝ่ายข่าวกีฬา ณ เวลานั้น ซึ่งการสัมภาษณ์ผ่านไปด้วยดี แต่ ณ เวลานั้นยังไม่มีตำแหน่งว่าง
ทว่าบทคนจะได้งานบางครั้งสถานการณ์ก็เอื้อหนุน บาร์เบอร์ต้องการคนไปรายงานผลอเมริกันฟุตบอลระดับมหาวิทยาลัยอย่างเร่งด่วน เขาจึงโทรหาสกัลลี่ให้ไปทำหน้าที่เสมือนเป็นการทดลองงานไปในตัว และสกัลลี่ก็รีบเดินทางไปทำข่าวที่ เฟนเวย์ พาร์ก สังเวียนแข่งขันในเมืองบอสตันทันที แม้จะต้องรายงานข่าวจากบนหลังคาสนามแบบต้องเผชิญกับสภาพลมแรงตลอดการแข่งขันเพราะที่นั่งในโควตาผู้สื่อข่าวเต็มก็ตาม ซึ่งเมื่อบาร์เบอร์รับทราบเรื่องราวทั้งหมดเขาก็ประทับใจเป็นอย่างมาก
กระทั่งในปี 1950 โอกาสครั้งสำคัญก็มาถึงอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อ เออร์นี่ ฮาร์เวลล์ ผู้บรรยายการแข่งขันของ บรูคลิน ดอดเจอร์ส ลาออกไปรับงานในตำแหน่งเดียวกันให้กับ นิวยอร์ก ไจแอนท์ส เรด บาร์เบอร์ ที่รับหน้าที่เป็นนักพากย์ตัวหลักให้กับทีมดอดเจอร์สด้วยเช่นกันจึงตัดสินใจดึงตัว วิน สกัลลี่ มารับหน้าที่แทน
นี่คือโอกาสที่พุ่งมาหาสกัลลี่อย่างไม่ทันตั้งตัว กับการได้พากย์การแข่งขันให้กับหนึ่งในทีมเบสบอลที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด แต่แน่นอนว่าสิ่งที่เขาจะเจอต่อจากนี้โหดไม่แพ้งานที่ต้องทำเลย เพราะ เรด บาร์เบอร์ ถือเป็นเพอร์เฟ็กชั่นนิสต์ที่ต้องการให้งานทุกอย่างเป็นไปอย่างสมบูรณ์แบบ เขาเค้นความสามารถของตัวเองในการทำงานถึงขีดสุดและต้องการสิ่งนั้นจากเพื่อนร่วมงานเช่นกัน
ในการทำงานเกมแรก บาร์เบอร์แจกแจงงานอย่างชัดเจนว่าสกัลลี่จะเป็นนักพากย์ไม้สาม
ซึ่งมีหน้าที่พากย์ในสิ่งที่ตัวของบาร์เบอร์ นักพากย์หลัก และ คอนนี่ เดสมอนด์ นักพากย์ไม้สอง ไม่ต้องการทำ แต่บาร์เบอร์จะจับตาอยู่ตลอด หากสกัลลี่บรรยายข้อมูลผิดแม้แต่นิดเดียว เขาจะพูดแทรกแก้ให้ทุกคนได้ยินแบบสด ๆ ทันที ซึ่งเป็นที่ทราบกันดีว่าชวนให้เสียหน้าขนาดไหน
ไม่เพียงเท่านั้น การจับตาดูของบาร์เบอร์ยังรวมถึงสิ่งที่ทำนอกฉากด้วย เพราะเมื่อเขาเห็นสกัลลี่จิบเบียร์ก่อนการทำงานก็รีบเตือนทันทีว่า “อย่าทำแบบนี้ให้เห็นอีก” แม้อันที่จริงบาร์เบอร์เองก็เป็นคอเบียร์ตัวยง แต่เขาแยกการดื่มให้อยู่นอกเวลาทำงานอย่างชัดเจน และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อาจเป็นต้นเหตุของความผิดพลาดที่เขาไม่ต้องการได้ทุกเมื่อกับการแข่งขันเบสบอลที่เกมหนึ่งลากยาวหลายชั่วโมง
การสอนงานของ เรด บาร์เบอร์ นั้นเรียกได้ว่าโหดเข้าขั้นเลยทีเดียว ตัวอย่างอีกครั้งเกิดขึ้นเมื่อสกัลลี่บอกกับบาร์เบอร์ว่ามีผู้เล่นตัวจริงคนหนึ่งของดอดเจอร์สที่จะไม่อยู่ในรายชื่อทีม เมื่อบาร์เบอร์ถามว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น สกัลลี่ไม่สามารถตอบได้ ทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจอย่างหนัก และสกัลลี่ก็รู้ทันทีว่าหน้าที่ของเขาคือการหาคำตอบให้ได้ว่าทำไม เขาจึงต้องรีบเข้าสนามแข่งเร็วกว่าเดิมเพื่อไปหาคำตอบจากผู้จัดการทีมและผู้เล่นในเรื่องต่าง ๆ ที่จำเป็นต่อการพากย์เกมให้ได้
เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์อย่างบาร์เบอร์กับลูกศิษย์อย่างสกัลลี่นั้นไม่ถึงกับราบรื่นนัก แต่ถึงกระนั้น วิน สกัลลี่ ก็ให้เครดิต เรด บาร์เบอร์ เป็นอย่างมากที่ปลูกฝังและสั่งสอนเขาจนเป็นผู้บรรยายกีฬาที่ดีและเป็นมืออาชีพ
“สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรดในฐานะอาจารย์คือความจริงที่ว่าเขาใส่ใจ สำหรับเขาผมไม่ใช่แค่เด็กหน้าใหม่ ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงาน เพราะเขาต้องทำเพื่อให้แน่ใจว่าการทำงานของผมเป็นไปอย่างถูกต้อง ซึ่งบางครั้งเขาก็ต้องฟาดแส้ใส่หากผมทำตัวออกนอกลู่นอกทางเช่นกัน”
ตำนานผู้ไม่ขอรับคำชมเชย แม้ศิษย์อย่างสกัลลี่กับอาจารย์อย่างบาร์เบอร์จะร่วมงานบนโต๊ะบรรยายเพียงแค่ไม่กี่ปีเท่านั้น หลังบาร์เบอร์มีปัญหากับทีมดอดเจอร์สในเรื่องของค่าจ้าง ทำให้เจ้าตัวเทงานพากย์ศึกเวิลด์ซีรีส์ระหว่าง บรูคลิน ดอดเจอร์ส กับ นิวยอร์ก แยงกีส์ ในปี 1952 แต่มันกลายมาเป็นเวลาฉายแสงของสกัลลี่ เมื่อทีมดอดเจอร์สเสนองานดังกล่าวให้กับเขา
และแม้ไม่มีความจำเป็นแต่สกัลลี่ก็ขอคำอนุญาตจากบาร์เบอร์ในการรับงานนี้ ซึ่งทำให้อาจารย์ประทับใจอย่างมาก และทำให้เขาที่เซ็นสัญญาย้ายไปรับงานเดียวกันให้ทีมแยงกีส์ในซีซั่นถัดไปตอบตกลง ส่งต่องานให้ลูกศิษย์คนนี้อย่างไม่ลังเล